Skecze Sienkiewiczowskie

Rok Sienkiewicza trwa! Zapraszamy do twórczego odegrania w bibliotece skeczów Staszka Dutki zainspirowanymi "Trylogią", "Krzyżakami", "W pustyni i w puszczy" i "Quo vadis".

Skecze Sienkiewiczowskie

Staszek Dutka

Instrukcja obsługi skeczów

1. Role męskie mogą grać dziewczyny, a role żeńskie - panowie
2. Rekwizyty mogą być umowne – np. kij może być strzelbą albo szablą
3. Stroje mile widziane – choć nie trzeba tak bardzo trzymać się epoki
4. Warto zadbać o ruch sceniczny:

1. wykorzystywać pierwszy i drugi plan sceny
2. główne postaci umieszczać z przodu i w centrum, a poboczne postacie ustawiać w tle
3. można dodawać statystów, którzy robią tło – nic nie mówią, ale odczuwają przyjemność z tego powodu, że stoją na scenie

1. Można podczas występu wspomagać się scenariuszem
2. Podczas wypowiadania swoich kwestii usta należy kierować do publiczności

Pojedynek

(skecz na motywach „Ogniem i mieczem” Henryka Sienkiewicza)

Występują: 1) Wołodyjowski, 2) Zagłoba, 3) Bohun, 4) Sługa Bohuna, 5) Żyd, 6) Szlachcic 1, 7) Szlachcic 2, 8) Szlachta (dowolna ilość)

Rekwizyty: szable, kufel, stół i krzesło, wieszak na płaszcz, koc

Na środku sceny przy stole zasiada Bohun. Sługa pomaga mu zdjąć płaszcz i wiesza na wieszaku. Żyd–karczmarz stawia przed nim kufel. Zza kulis wystają głowy Wołodyjowskiego, Zagłoby i kilku szlachciców

Zagłoba: Bohun! Bohun!

Wołodyjowski: Nie może być!

Szlachcice: Nie może być!

Zagłoba: Klnę się na wszystkich świętych.

Wyskakują z ukrycia i okrążają Bohuna, kierując w jego stronę szable. Sługę popychają - upada wystraszony na podłogę

Wołodyjowski: Zdrajco, aresztuję cię!

Bohun: A to jakim prawem?

Wołodyjowski: Boś buntownik, wróg Rzeczypospolitej.

Bohun: Wszędy dam Waści pole, choćby tu zaraz.

Wołodyjowski: Wyzywasz mnie?

Bohun zbliżając twarz do twarzy Wołodyjowskiego: Ty mnie pohańbił. Mnie twojej krwi potrzeba.

Wołodyjowski: Zgoda.          

Wołodyjowski udeptuje grunt, podkasuje rękawy. To samo robi Bohun.

Zagłoba do Wołodyjowskiego, przerażony: Panie Michale! Na miłość Boską, starajże się.

Bohun: Stawajmy!

Szlachta: Stawajmy!

Wołodyjowski: Chłodno… ale się rozgrzejemy.

Zagłoba: W imię Boże, zaczynajcie!

Zaczynają się pojedynkować. Bohun rusza do ataku. Wołodyjowski się cofa - przyparty do ściany.

Zagłoba przerażony: Broni się jeszcze.

Szlachcice: Broni się jeszcze!

Wołodyjowski przyklęka pod siłą nacisku szabli Bohuna.

 Bohun z sadystycznym uśmieszkiem: Zginiesz!

Bierze zamach szablą. Wołodyjowski upada na ziemię.

Zagłoba: Jezus Maria!

Szlachcice: Jezus Maria!

Wtem Wołodyjowski zrywa się z ziemi i uderza Bohuna. Ten pada nieprzytomny. Zapada absolutna cisza. Zagłoba podchodzi i sprawdza tętno Bohuna.

Zagłoba: Panie Michale, pójdź w moje objęcia

Szlachcic 1 z podziwem: To waść gracz pierwszej wody

Szlachic 2 entuzjastycznie: Niech waści kule biją.

Sługa Bohuna płacze nad ciałem pana.

Sługa: Na Swiatuju-Preczystuju! Pomożite! Nie możno go tu jak psa zostawić!

Wołodyjowski daje znak. Rozkładają koc, kładą na nim Bohuna i wynoszą go ze sceny.

Zagłoba wychylając się zza kulisy, ze złośliwym uśmieszkiem: Rany trzeba mu opatrzeć. Ale mam nadzieję, że na tym świecie już się nie spotkamy.

Na motywach powieści Henryka Sienkiewicza, Ogniem i mieczem; rozdział XI i XII;  s.  380 - 383; Wydawnictwo Greg, Kraków 2003

Autor: Staszek Dutka, autor książek "Lektury Belfra Staszka" i "Cza-cza z Królową"
 

Mężczyźni i kobieta (albo: Lekcja) 

(skecz na motywach „Potopu” Henryka Sienkiewicza)

Występują: 1) Kmicic 2) Wołodyjowski  3) Oleńka  4) Szlachta – dowolna ilość

Rekwizyty: 2 szable + ewentualnie szable dla szlachty

Kmicic i Wołodyjowski stoją na udeptanym polu na przeciwko siebie

Kmicic: Sam waszmość chciałeś.

Wołodyjowski podwija rękawy i pogwizduje

Kmicic: Zaczynaj Waść.

Wołodyjowski robi krok do przodu wymachując od niechcenia szablą. Kmicic rusza do ataku. Wołodyjowski bawi się z nim jak z dzieckiem.

Wołodyjowski: Pogawędzimy… Ziewa, zasłaniając usta Nie będzie nam się czas dłużył… to taka u was metoda? Bo machasz waćpan jak cepem…

Kmicic rozwścieczony bierze zamach, a Wołodyjowski wytrąca mu szablę z ręki. Kmicic w szoku – stoi z opuszczonymi rękami

Wołodyjowski: Ten cios… dobrze się nim od psów odpędzać…  Podnieś!

Kmicic - blady. Powoli podnosi szablę. Znów rusza z impetem. I znów szabla wylatuje z dłoni.

Wołodyjowski: Podnieś.

Kmicic podnosi szablę. Cofa się kilka kroków.

Kmicic: Kończ waść, wstydu oszczędź.

Biegnie w stronę Wołodyjowskiego z uniesioną szablą. Mały rycerz jednym ruchem kończy walkę. Kmicic pada.

Szlachta: Żyje?

Wołodyjowski: Żyje.

Szlachta: Dobić zdrajcę… dobić! Rozsiekać!

Wołodyjowski: Wara! Wara! Precz!

Szlachta  cofa się na miejsca. Wtem wbiega na scenę Oleńka. Cała blada i przerażona. Wołodyjowski uśmiecha się i kłania w pół. Wypina dumnie pierś do przodu

Wołodyjowski: Mościa panno… wolna jesteś.

Oleńka robi krok w przód. Ma otwarte usta w niemym przerażeniu.

Wołodyjowski: Przejdź waćpanna do siebie. Jesteś wolna. Możesz wracać do domu.

Oleńka: Kto waćpan jesteś?

Wołodyjowski: Pułkownik Michał Wołodyjowski. Przybyłem pannie na ratunek.

Oleńka roztrzęsiona pod biega do ciała Kmicica.

Oleńka krzycząc: Co z nim!!?

Wołodyjowski: Ehehe. Nie chwaląc się, jam to sprawił.

Oleńka podbiega do Wołodyjowskiego i szarpie go za fraki.

Oleńka wrzeszcząc:  Żyje? Czy zabity?

Wołodyjowski zdumiony: Żyje.

Oleńka obejmuje małego rycerza, przytula głowę do jego piersi i płacze

Oleńka: Dziękuję Waszmości, dziękuję….

Wołodyjowski drapie się w głowę i ma minę mężczyzny, który nic z tego nie rozumie

Na motywach powieści Henryka Sienkiewicza Potop, rozdział VIII, tom I, s. 115 – 121; Świat Książki 1996

Autor: Staszek Dutka, autor książek "Lektury Belfra Staszka" i "Cza-cza z Królową"

Miłość, mój miły, to ja!

(skecz na motywach „Pana Wołodyjowskiego” Henryka Sienkiewicza)

Występują: 1) Krzysia, 2) Ketling, 3) Wołodyjowski, 4) Basia

Rekwizyty: 2 stroje żołnierskie z epoki, 2 szable przypięte do pasów, 2 suknie

Krzysia zapłakana, zawstydzona i drżąca. Zbliża się Wołodyjowski

Wołodyjowski łagodnie: Moja mościa panno… moja Krzysiu kochana. Wysłuchaj mnie bez trwogi. Jam przyjaciel. Wiem, tyś pokochała innego. Taki mój los. Taka wola Boska. Miłujcie się. Daj ci Boże,  szczęście z Ketlingiem. 

Wtem wchodzi Ketling . Staje ze spuszczoną głową. Wołodyjowski wyciąga do niego ręce. Ketling przed nim klęka. Wołodyjowski kładzie mu dłonie na głowie

Wołodyjowski: Ketling, bracie.

Ketling: Wybaczysz, Michale?

Wołodyjowski bierze Krzysię i Ketlinga za ręce – splata je

Wołodyjowski: Boże Wam błogosław!

Krzysia i Ketling całują małego rycerza  i wybiegają, trzymając się za ręce. Wołodyjowski zostaje sam. Spogląda zadumany w głąb widowni. Wtem zza prawej kulisy wychodzi płacząca Basia.

Wołodyjowski z troską: Czego waćpanna płaczesz?

Basia: Tak mi żal! O Jezu! Pan Michał taki zacny, taki poczciwy! Tak mi pana żal!

Wołodyjowski: Cicho! nie płacz.

Basia płacząc i wykrzykując: Ona jest głupia! Głupia Krzysia! Ja bym wolała jednego pana Michała niż dziesięciu Ketlingów! Ja pana kocham z całej siły!

Wołodyjowski zdumiony. Drapie się w głowę. Nastaje długie milczenie, słychać tylko łkanie dziewczyny.

Wołodyjowski: Basiu! Zechcesz ty mnie?

Basia: Tak! Tak! Tak!

Basia wiesza mu się na szyi. Wołodyjowski bierze ją na ręce i wynosi ze sceny przez sam środek widowni. Owacje na stojąco!

Na motywach powieści Henryka Sienkiewicza Pan Wołodyjowski, Rozdział XX, s. 122 – 124, Wydawnictwo Greg, Kraków 2003

Autor: Staszek Dutka, autor książek "Lektury Belfra Staszka" i "Cza-cza z Królową"

Rycerz i dziewczyna

(skecz na motywach powieści "Krzyżacy" Henryka Sienkiewicza)

Występują: Zbyszko, Maćko, Danusia, Księżna, Dworzanin, Dworzanie (panowie i panie)

Rekwizyty: 2 kufle, stołek

Po lewej Maćko i Zbyszko popijają z kufli miód. Po prawej Księżna Anna z dworzanami. Na środku sceny stołek.

Księżna: Hej Danusia! Danusia! Wyleź no na ławkę i wesel nam serce pieśnią!

Danusia wchodzi na stołek i śpiewa na dowolną melodię (albo recytuje).

Danusia:  Gdybym ci ja miała /Skrzydełka jak gąska/ Poleciałaby ja/ Za Jaśkiem do Śląska!

Wszyscy biją oklaski.

Zbyszko podekscytowany: Co to za jedna?

Dworzanin: To jest dzieweczka z dworu księżnej. Księżna niczyich pieśni tak chciwie nie słucha jak jej.

Zbyszko: Nie dziwno mi to. Myślałem, że zgoła anioł. Jakże ją wołają?

Dworzanin: A to nie słyszeliście? Danusia. A jej ojciec jest Jurand ze Spychowa!

Zbyszko z uwielbieniem: Hej! Nie widziały takiej ludzkie oczy.  Po chwili namysłu A któren to jej rycerz?

Dworzanin: Panie, przecie to jeszcze dziecko!

Danusia śpiewa (albo recytuje) ponownie.

Danusia: Gdybym ci ja miała /Skrzydełka jak gąska/ Poleciałaby ja/ Za Jaśkiem do Śląska!

Wtem Danusia chwieje się i o mały włos spadłaby ze stołka. Zbyszko łapie ją w ręce.

Księżna śmiejąc się, woła: Oto rycerz Danusi! Bywajże rycerzyku!

Dworzanie i Maćko: Chwacko ci ją ułapił!

Danusia promienieje ze szczęścia – na rękach Zbyszka

Księżna: Danuśka! Danuśka! Chcesz mieć swego rycerza?

Danusia: Chcę! Chcę! Chcę!

Księżna do Zbyszka: Ślubuj, rycerzyku!

Zbyszko klękając przed Danusią: Oświadczam, iże panna Danuta najurodziwsza jest i najcnotliwsza. A kto by się temu przeciwił, z tym się będę potykał, póki sam nie zginę albo on nie zginie. Tak mi dopomóż Bóg i Święty Krzyż!  Wszyscy klaszczą

Na motywach powieści Henryka Sienkiewicza Krzyżacy rozdział I, s. 15 - 18; Wydawnictwo Greg, Kraków 2007

Autor: Staszek Dutka, autor książek "Lektury Belfra Staszka" i "Cza-cza z Królową"

Chłopiec i bestia

(skecz na motywach "W pustyni i w puszczy" Henryka Sienkiewicza)

Występują: Staś, Nel, Kali, Mea, Chamis, Gebhr, Lew, Beduini (dowolna ilość)

Rekwizyty: Sztucer, nóż

Po lewej stronie sceny prawym profilem do publiczności – karawana, na którą składają się następujące postaci: Staś, Nel, Kali, Chamis, Gebhr, Beduini. Podrygują w miejscu, udając że się poruszają do przodu. Gebhr trzyma w ręku pas, którym uderza o ziemię, jakby wymierzał baty Kalemu i dzieciom. Wtem naprzeciw nich – po prawej stronie sceny –  wyskakuje Lew. Lew ryczy

Lew: Uuu-Aaaa!

Beduini wystraszeni: Allach! Bismillach! Allach akbar!

Nel: Aaaa!

Kali i Mea: Co robić!!?

Beduini: Co robić!!!?

Gebhr: Allach! Może ustąpi.

Chamis do Gebhra: Nie ustąpi. Daj mu Kalego

Gebhr chwyta Kalego za włosy i ciągnie go w stronę lwa. W prawej ręce ma nóż i unosi go do góry. Kali przerażony.

Beduini: Uczyń tak! Uczyń tak! Uczyń tak! Uczyń tak!

Wtem podbiega do Gebhra Staś i chwyta go za nadgarstek.

Staś: Co robisz łotrze?

Gebhr z wściekłością: Psie, jeśli jego nie starczy, zakłuję i was! Zakłuję! Zakłuję!

Gebhr popycha Stasia, a ten upada. Gebhr zbliża się z nożem powoli do chłopca. Staś leżąc na ziemi próbuje się cofać. Lew ryczy

Lew: Uuuu-Aaaaa!

Staś desperacko: Daj mi strzelbę!… Zabiję lwa!

Gebhr unosi nóż

Chamis: Stój! Daj mu strzelbę! On zabije lwa.

Gebhr opuszcza nóż. Podchodzi do jednego z Beduinów i wyrywa mu strzelbę. Daje Stasiowi

Lew: Uuuu! Aaaa!

Staś mierzy w lwa. Lew raz się zbliża, raz cofa. Zaciera łapy i oblizuje się z apetytem, patrząc na ofiary. Naprzeciwko niego Staś z wymierzoną weń lufą.

Staś krzycząc: W imię Ojca i syna!

Wszyscy: Pif! Paf!

Lew pada martwy na ziemię.       

Wszyscy klaszczą. Staś podchodzi do lwa i potrąca go nogą

Chamis: Oddaj strzelbę.       

Staś staje naprzeciwko Beduinów i celuje w nich ze sztucera. Ci wyciągają do przodu ręce, nerwowo się śmieją, po czym wściekle ruszają do ataku.

Staś: Pif-paf! Pif-paf! Pif-paf!

Beduini padają martwi na ziemię.  Staś stoi z karabinem. Kali podbiega do niego i pada przed nim na kolana. Bije pokłony

Kali: Bwana Kubwa! Pan wielki zabić lwa! Pan wielki zabić złych ludzi!  Ale pan wielki nie zabić Kalego!

Nel odwraca się do publiczności i zakrywa twarz rękoma, płacząc. Staś podchodzi do niej

Staś przytulając  Nel: Nel, nie bój się…. Jesteśmy wolni!

Na motywach powieści Henryka Sienkiewicza W pustyni i w puszczy; rozdział XXI, s.  116 - 120; Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków 2002